Logo
disrationo, disrationare, disrationavi, disrationatus:
Verb · 1st conjugation · variant: 1st
Frequency:
Very Rare
Dictionary:
Bracton
Age:
Medieval
Field:
Government
= deraign; put into disorder; disarrange; be discharged from order (eccles.);

Conjugations

Finite Forms

PersonSingularPlural
1disrationodisrationamus
2disrationasdisrationatis
3disrationatdisrationant

Infinitives

VoiceTenseForms
activepresentdisrationare
activeperfectdisrationavisse
passivepresentdisrationari

Imperatives

active

present
PersonSingularPlural
2
disrationa
disrationate
future
PersonSingularPlural
2
disrationato
disrationatote
3
disrationato
disrationanto

passive

present
PersonSingularPlural
2
disrationare
disrationamini
future
PersonSingularPlural
2
disrationator
3
disrationator
disrationantor

Participles

Perfect Passive Participle

masculine

CaseSingularPlural
Nom.
disrationatus
disrationati
Gen.
disrationati
disrationatorum
Dat.
disrationato
Acc.
disrationatum
disrationatos
Voc.
disrationate
disrationati
Abl.
disrationato

feminine

CaseSingularPlural
Nom.
disrationata
disrationatae
Gen.
disrationatae
disrationatarum
Dat.
disrationatae
Acc.
disrationatam
disrationatas
Voc.
disrationata
disrationatae
Abl.
disrationata

neuter

CaseSingularPlural
Nom.
disrationatum
disrationata
Gen.
disrationati
disrationatorum
Dat.
disrationato
Acc.
disrationatum
disrationata
Voc.
disrationatum
disrationata
Abl.
disrationato

Gerundive

masculine
CaseSingularPlural
Nom.
disrationandus
Gen.
disrationandi
Dat.
disrationando
Acc.
disrationandum
Voc.
disrationande
Abl.
disrationando
feminine
CaseSingularPlural
Nom.
disrationanda
Gen.
disrationandae
Dat.
disrationandae
Acc.
disrationandam
Voc.
disrationanda
Abl.
disrationanda
neuter
CaseSingularPlural
Nom.
disrationandum
Gen.
disrationandi
Dat.
disrationando
Acc.
disrationandum
Voc.
disrationandum
Abl.
disrationando

Supines

accusative: disrationatum; ablative: disrationatu

Examples

Loading examples…